"Ég fann hvernig sóttin var að hellast yfir mig" - yndisleg og yfirveguð fyrsta fæðing

Fæðingarsaga Birtu Kristínar

Föstudaginn 2. apríl ákváðum við Gunnar að gera okkur dagamun og borða með foreldrum mínum í bústaðinum þeirra á Grímsnesi. Þá var ég gengin 39+3 af mínu fyrsta barni. Á þeim tíma hafði ég ekki fundið neinn fyrirvaraverk og því viss um að það væri nóg eftir af þessari meðgöngu. Grindin var farin að stríða mér og var ég því farin að fara lítið út úr húsi svo þetta ferðalag gerði því ansi mikið fyrir mig. Á leiðinni þangað fann ég að kúlan harðnaði öðru hvoru en algjörlega án verkja svo ég pældi nú ekki mikið í því. Við áttum yndislegan tíma með mömmu og pabba og sátum við arinn fram eftir kvöldi. Á einum tímapunkti fannst mér eins og eitthvað læki úr leggöngunum og fór ég því á klósettið til að kanna það nánar en ekkert kom út úr því. Ég keyrði heim klukkan 21:30 og í þessari bílferð fór ég að finna fyrir samdráttunum aftur og nú aðeins reglulegri en verkjalausir. Ég sagði við Gunnar þegar við vorum að nálgast bæinn að nú fyndi ég pínu seyðing með samdráttunum og kannski gæti ég nú sagt ljósmæðrunum í næstu meðgönguvernd (eftir 5 daga) að ég hafði fundið fyrir fyrirvaraverkjum.

Þegar við komum heim fórum við að horfa á sjónvarpið og ég fór að gamni mínu að taka tímann á þessum samdráttum sem voru alltaf með einhverjum seyðingi neðarlega. Voru þeir á 15 mín fresti en klukkan 00:30 voru aðeins 7 mínútur á milli og seyðingurinn farinn að vera smá óþægilegur. Ég sagði Gunnari að við skyldum fara að sofa núna svo við færum vel hvíld inn í fæðinguna ef ég skyldi fara af stað á morgun. Ég fór á klósettið og varð þar vör við slímtappann og allt í einu helltist yfir mig að ég gæti verið að fara að byrja í fæðingu. Ég varð svo spennt að ég titraði öll og skalf. Kannski vorum við að fara að hitta barnið okkar á næstu dögum.

Áður en ég fór að sofa kláruðum við Gunnar að setja nauðsynjar í tösku til að taka með okkur í Björkina ef ég skyldi vakna með sterkari samdrætti. Ég tók 2 panodil og lagðist á koddann. Við það að leggjast fann ég meira fyrir samdráttunum og sagði við Gunnar að ég ætlaði aðeins fram því ég gæti ekki sofið en hvatti hann til að hvíla sig. Ég settist upp í sófa og tók tímann... 5, 4, 3, 2 mínútur á milli og áður en ég vissi af var ég farin að þurfa að anda mig í gegnum samdrættina. Klukkan 2 vakti ég Gunnar þar sem ég fann að ég þyrfti á hans stuðningi að halda þar sem ég fann hvernig sóttin var að hellast yfir mig. Samdrættirnir ágerðust mjög hratt og ég ákvað að fara í sturtu og láta heitt vatn renna á mjóbakið þar sem ég var á fjórum fótum. Ég sagði Gunnari að fara í búð og kaupa samlokur. Á meðan einbeitti ég mér að því að takast á við einn samdrátt í einu og fann hve þægilegt var að finna fyrir heita vatninu renna á mjóbakið.

Þegar Gunnar kom til baka úr búðinni var þetta orðið ansi krefjandi. Í samdrætti sagði ég Gunnari að nú skyldi hann hringja í ljósmæðurnar en mér leið þó svo vel á milli samdrátta að þegar samdrætti lauk sagði ég honum að hringja alls ekki því aðeins 1,5 klukkustund var liðin frá því ég fór að finna fyrir samdráttunum að viti. Í mínum hug gat ekki passað að hlutirnir væru að gerast svona hratt og var planið alltaf að takast á við verkina heima sem lengst eða eins og ég treysti mér til. Loks gaf ég Gunnari leyfi að hringja og svaraði Elva sem bauð okkur að hitta hana í Björkinni eða koma heim til okkar. Mér fannst ekki tímabært að fara á stofuna (enn föst á því að þetta gæti ekki verið að ganga svona hratt fyrir sig) svo við ákváðum saman að Elva skyldi koma til okkar.

Hlustað á hjartslátt barnsins í baðinu í Björkinni

Klukkan 3 kemur Elva og er ég þá enn í sturtunni á fjórum fótum. Ég flyt mig upp í rúm þar sem Elva skoðar mig. Það kom mér svo skemmtilega á óvart að þarna var ég með 5 í útvíkkun, þunnan legháls og kollurinn þrýsti vel niður svo þar fékk ég staðfestingu að þetta væri í raun að ganga vel og komin í góða sótt. Við ákváðum í samráði við Elvu að um leið og ég vildi myndum við hringja aftur og hittast þá í Björkinni. Einhver nefndi sem dæmi að það gæti verið eftir klukkutíma og eins þrjósk og ég er, þá vildi ég ekki leggja af stað mínútu fyrr en klukkustundin væri liðin. Um leið og Elva fór byrjaði ég að kasta upp í hvert skipti sem ég fékk samdrátt. Ég ákvað að fara aftur í sturtuna þar sem mér leið best. Öðru hvoru spurði ég Gunnar hvað klukkan væri (Gunnar vill meina að ég hafi spurt nokkuð oft) og um leið og klukkustund var liðin dreif ég mig úr sturtunni staðráðin í að nú værum við á leiðinni í Björkina. Gunnar hringdi í Elvu og ef Gunnar hefði ekki hjálpað mér í kósýföt hefði ég líklega labbað nakin út, mér lá það mikið á að komast í Björkina.

Í raun man ég ekki mikið eftir bílferðinni en ég hef átt betri bílferðir. Þegar ég mætti í Björkina klukkan 5:20 var Elva að græja laugina. Ég fór inn á fæðingarstofu og Elva gefur mér piparmyntudropa sem hjálpuðu til við ógleðina og uppköst. Ég stóð við rúmið, hallaði mér fram á púða og hugsaði um að anda mig í gegnum samdrættina. Í gegnum allt ferlið var Gunnar mér við hlið, andaði með mér. Ef ég fór að missa tökin á önduninni hjálpaði Gunnar mér að finna aftur taktinn og ótrúlegt hvað öndunin hjálpaði. Ég fór að pissa áður en ég fór í baðið og kastaði þar hressilega upp. Eins og það var óþægilegt að æla trúði ég að barnið húrraðist neðar í grindina við uppköstin þar sem ég fann hvernig slaknaði á grindarbotnsvöðvunum á meðan.

Loksins var baðið tilbúið. Elva sagði að mér að tékka á hitastiginu en mér var sama og stakk mér til sunds (næstum). Klukkan var nú tæplega 6 og tókst ég á við nokkra samdrætti í baðinu. Mér leið vel þar sem ég var akkurat á þeim stað sem ég vildi vera á og umhverfið svo fullkomið. Gunnar andaði með mér í gegnum samdrættina og Elva sat fyrir aftan og nærvera hennar gerði mig örugga. Eftir nokkra samdrætti kom einn samdráttur sem reyndi virkilega á. Ég iðaði eins og ormur í baðinu á meðan. Elva nuddaði þá mjóbakið sem hjálpaði svo mikið. Eftir þann samdrátt kom yfir mig svo mikil ró, nokkrir samdrættir koma þar sem ég næ að dorma og gleyma mér á milli. Elva spyr mig hvort ég sé farin að finna fyrir rembingstilfinningu. Ég segi nei þrátt fyrir að finna mikinn þrýsting niður, ég var nefnilega fyrirfram ákveðin að rembast ekki fyrr en ég væri komin með þörf til að rembast. Það að hún spurði fannst mér þó gott merki þrátt fyrir að trúa varla að ég gæti mögulega verið búin að klára útvíkkun.

Birta Kristín nýkomin í heiminn og í fang foreldra sinna

Í næstu tveimur samdráttum fann ég þrýstinginn niður aukast. Ég sagði Elvu að ég fyndi mögulega smá rembingstilfinningu. Elva fer fram til að hringja í Ástu ljósmóður. Í næsta samdrætti finn ég vatnið fara líkt og vatnsblaðra hefði sprungið í klofinu mínu. Ég segi Elvu að vatnið hafi farið og sé að það er tært. Ég tékka sjálf og finn að kollurinn er rétt fyrir innan leggangaopið. Við það ákveð ég að ýta með rembingstilfinningunni í næsta samdrætti og líkaminn tók svo við. Rembingurinn var mögnuð upplifun. Ég var svo skýr og vel til staðar. Kollurinn gekk mjög vel og tiltölulega hratt niður í hverjum rembing. Í rembingnum var ég á fjórum fótum, ég dró inn andann og stakk höfði mínu hálfpartinn í kaf á meðan ég rembdist. Fljótlega glitti í kollinn og hélt ég við hann og rembdist í samræmi við það sem ég fann. Ég vildi að kollurinn fæddist hægt til að koma í veg fyrir alvarlega rifu. Ég hægði aðeins á rembing þegar ég fann fyrir sviða í skapabörmunum og vissi að líklega væri ég aðeins að rifna þar en hélt svo áfram þar til ég fann að kollurinn kórónaði, þ.e að sverasti partur kollsins var á spönginni. Ég þreifaði yfir spöngina af forvitni sem virtist heil eftir minni bestu vitund. Þá rembdist ég lítið og lítið í senn þar til ég fann nebbann mæta, eyrun og svo kollinn allan. Á meðan kollurinn var að fæðast heyrði ég að Ásta var að mæta í hús og þegar kollurinn var kominn lét ég Elvu vita sem hóaði þá í Ástu. Ég beið eftir næsta samdrætti og um leið og ég byrjaði að rembast ætlaði ég að fara að biðja Elvu að losa um axlirnar þar sem hún kom ekki strax en við höfðum hugsað það sama og hún var búin af því áður en ég vissi af.

Komin á brjóst fljótlega eftir fæðingu

Út kemur krílið og Elva kemur því milli lappanna minna og ýtir henni beint í fangið á mér. Naflastrengurinn er stuttur svo hún kemst ekki alveg upp að bringu. Úff hvað það var gott að fá dóttur okkar loksins í fangið. Klukkan var þá 07:04 á fallegum, björtum morgni og ég upplifði okkur nýju fjölskylduna algjörlega eina í heiminum. Á meðan fjölskylda okkar og vinir sváfu grunlaus mætti Birta Kristín í fang okkar foreldranna, ljós yfirlitum og horfði róleg í kringum sig. Eftir að skilið var á milli fór Birta Kristín í pabbafang og ég fann að fylgjan var að koma svo ég tók í naflastrenginn, rembdist lítillega og út kom fylgjan. Þegar Ásta og Elva snéru sér að mér hélt ég á fylgjunni og rétti þeim hana þeim til mikillar undrunar. Það blæddi svolítið þegar ég stóð upp úr baðinu og fór ég upp í rúm þar sem ég fékk Birtu aftur í fangið og fljótlega átti saumaskapur sér stað en eins og mig grunaði var rifan minniháttar.

Fjölskldan saman

Birta tók brjóstið vel og fengum við síðan hressingu frá ljósmæðrum. Hins vegar þurftu þær öðru hverju að taka á leginu vegna blæðingar og um 3 klukkustundum eftir fæðingu Birtu ákváðu ljósmæðurnar að ég þyrfti að fara upp á spítala þar sem blæðingin hafði allt í allt orðið of mikil og ég þurfti aðeins meira eftirlit. Við komum við á landspítalanum þar sem ég fékk frekari skoðun, blóðmissir athugaður og ég fékk fleiri lyf til að stöðva blæðinguna. Það var ekki fyrr en í hádeginu sem við föttuðum að við ættum eftir að láta ömmurnar og afana vita af fyrsta barnabarninu. Við hringdum myndsímtal í þau sem voru heldur betur undrandi en hamingjan svo mikil. Um kvöldið héldum við heim með gullið okkar og höfum verið að njóta síðan. Fæðingin sjálf var draumi líkust og rifja ég hana reglulega upp stolt af sjálfri mér og þakklát Gunnari og ljósmæðrunum sem hjálpuðu mér að gera fæðinguna að því sem hún var.

Ásta og Elva ljósmæður með Birtu Kristínu í heimsókn í Björkina