(video) Hugsaði aldrei að ég myndi mögulega fæða heima í svefnherberginu okkar !

Ég ákvað snemma á meðgöngunni minni að ég vildi fæða í Björkinni en passaði mig alltaf á því að vera jákvæð fyrir því að það myndi kannski breytast ef ég myndi ganga yfir og færi í gangsetningu og myndi þá fæða á Landspítalanum. Ég hugsaði hins vegar aldrei nokkurn tímann að ég myndi mögulega fæða heima í svefnherberginu okkar.

Ég vaknaði klukkan 4 að morgni 22. mars með fyrstu verki, en þeir voru mikið vægari en venjulegir túrverkir hjá mér svo ég pældi ekki mikið í þeim, voru í raun bara pirrandi en ekki sárir. Verkirnir komu fyrst á um 5 mínútna fresti og urðu svo stigvaxandi sárari og styttra á milli þeirra en samt voru þeir alltaf skárri en hefðbundnir túrverkir svo ég var búin að ákveða að ég myndi vera svona í marga daga. Ég var búin að leigja mér TENS tæki frá Ljósmæðralagernum sem ég notaði þegar ég fékk verki og það gerði svo ótrúlega mikið. Ég notaði TENS tækið allan tímann og svo fæðingargreiðu og ég lofa eiginlega að ég hefði ekki meikað fæðinguna ef ég hefði ekki verið með þetta tvennt. 

Klukkan 8 hringir Garðar kærasti minn í Björkina og eftir stutt samtal spyr Oddný hvort við viljum koma í skoðun niður í Björkina eða hvort hún eigi að koma og kíkja á okkur og ég svara því neitandi. Þetta er ekki það vont svo ég vil ekki trufla þær um helgi að ástæðulausu. Hann hringir svo aftur um 9 og biður þá Oddný um að koma þrátt fyrir það að ég var viss um að ekkert væri í gangi. 

Þegar Oddný kemur að kíkja á okkur er ég komin með frekar sára verki sem eru með um 2 mínútna millibili. Í einni hríðinni var ég búin að fá fæðingargreiðuna í hendina til þess að kreista sem var ótrúlega gott til þess að dreifa huganum frá hinum verkjunum. Þegar hríðin var búin ákvað Garðar að ganga frá greiðunni í pokann sem fylgdi með og þegar næsta kom áttaði ég mig á því að elskulega greiðan mín var ekki innan seilingar og ég varð svo pirruð að ég urraði eiginlega á hann afhverju í veröldinni hann væri að ganga frá verkjastillingunni minni. Þegar Oddný var að skoða mig hugsaði ég “ef ég er með minna en 4 í útvíkkun þá mun ég hætta við hugmyndina um Björkina og fá mænudeyfingu niður á Landspítala” en eftir skoðun ákveður Oddný að nú sé tímabært að fara niður í Björkina þar sem ég er blessunarlega séð komin með 9 í útvíkkun. Hún leggur að stað á undan okkur og við förum niður í bílakjallara um 10:28 þar sem ég missi vatnið og finn hvernig höfuðið hans “dettur” niður. Ég fæ um leið svaka rembingsþörf og finn hvernig líkaminn ætlar að koma honum út.  Við leggjum samt að stað en rétt fyrir utan húsið veit ég bara að ef við höldum áfram þá mun ég fæða strákinn úti á götu einhversstaðar þar sem við erum amk 20 mín að keyra niður í Skeifuna. 

Fyrsta sem ég hugsa þegar við komum aftur upp í íbúð klukkan 10:38 er að ég þarf að fara í sturtu NÚNA. Ég upplifði mig svo skítuga og þurfti bara að fara að þvo mér. Í sturtunni fæ ég svo sárar hríðar að ég fer niður á fjórar fætur þar sem ég gat bara ekki staðið í fæturnar lengur. Oddný kemur um 10:45 og fljótlega kemur Ásta á eftir henni og þær reyna að skoða mig en sturtan okkar er lítil og þröng svo það var bókstaflega ekkert hægt að athafna sig þar. Þær ásamt Garðari og mömmu hjálpa mér inn í herbergi þar sem ég segi í sífellu að ég vilji ekki fæða hann hér. Hann á ekki að fæðast heima. Drengurinn fæðist svo stuttu seinna eða klukkan 11:04. Hann er lagður á mig og ég á svo erfitt með að ná áttum og fatta að hann væri bara virkilega kominn í heiminn þar sem ég var staðráðin í því að hann myndi ekki koma fyrir settan dag. 

Ég missi svolítið mikið blóð í fæðingunni og fæ 2. stigs rifu á leiðinlegum stað svo það er ákveðið að fara niður á Landspítala í smá skoðun. Það er tekið saman dót í flýti handa okkur og við förum niður á deild, en við komu þangað áttum við okkur á því að engum datt í hug að ég myndi þurfa skó til þess að fara heim í. Á endanum var ákveðið að ég færi niður á skurðstofu til þess að sauma rifuna þar sem það var svo sárt að athafna sig á svæðinu. Oddný kom með okkur niður á spítala og var með mér alla leið að skurðstofu sem mér þótti svo vænt um. Við enduðum svo á því að vera yfir nótt á Landspítalanum. 

Ég er svo ótrúlega þakklát fyrir Björkina og allt þeirra fagfólk. Við vorum búin að vera í mæðravernd hjá Sunnu og Rut og það var svo gott að geta rætt mínar óskir og ótta varðandi fæðinguna. Oddný var í teyminu okkar líka en við höfðum í raun ekki hitt hana fyrir fæðinguna. Þessi samfellda þjónusta að vera með sama teymi í mæðravernd, fæðingunni og í heimaþjónustu gerði svo margt fyrir mig og sérstaklega þar sem fæðingin var heldur óvenjuleg og var að mörgu leiti frekar erfið fyrir mig andlega. Það að vera með sömu ljósmóðir í heimaþjónustunni og tók á móti barninu var draumi líkast og ég er svo þakklát fyrir allt sem Björkin og Oddný gerði fyrir okkur.